27 pacjentów [1,1 procent]; współczynnik ryzyka, 0,51; 95-procentowy przedział ufności, od 0,32 do 0,80; P = 0,003) (tabela 2). Konkretnie, rak endometrium, rak płuc i czerniak rozwijał się u mniejszej liczby pacjentów w grupie eksemestanu niż w grupie tamoksyfenu, chociaż te indywidualne różnice nie były statystycznie istotne. Zgodność z leczeniem
Losowo przypisane leczenie zostało zatrzymane na wczesnym etapie u 667 pacjentów (365 w grupie otrzymującej eksemestan i 302 w grupie z tamoksyfenem, 14,1% całkowitej populacji objętej badaniem) z powodów innych niż nawrót lub zgon, po medianie całkowitego czasu leczenia wynoszącej 36,1 miesięcy (od rozpoczęcie terapii tamoksyfenem). Łącznie 138 pacjentów w grupie otrzymującej eksemestan i 121 pacjentów z grupy tamoksyfenu przerwało leczenie z powodu działań niepożądanych, a kolejne 164 pacjentów w grupie otrzymującej eksemestan i 116 pacjentów z grupy tamoksyfenu odmówiło kontynuacji leczenia. Dodatkowych 63 pacjentów w grupie otrzymującej eksemestan i 65 osób w grupie tamoksyfenu przerwało losowo przydzielone leczenie z innych powodów, w tym z powodu naruszeń protokołu, lub zostały utracone w celu obserwacji. Na podstawie czasu od randomizacji 9% pacjentów prawdopodobnie nadal będzie otrzymywać leczenie.
Dyskusja
Stwierdziliśmy, że zmiana leczenia uzupełniającego terapią eksemestanem po dwóch do trzech latach leczenia tamoksyfenem wiązała się ze statystycznie i klinicznie istotną poprawą przeżycia wolnego od choroby, która obejmowała zmniejszenie częstości występowania choroby przerzutowej. Ta strategia zmniejszyła również ryzyko związane z rakiem drugiej strony, rakiem endometrium i intrygująco innymi nowotworami pierwotnymi. W czasie tego raportu zaobserwowana liczba zgonów w stosunkowo krótkim okresie obserwacji wyklucza wykrycie statystycznie istotnej różnicy w całkowitym przeżyciu.
Komitet ds. Monitorowania danych i bezpieczeństwa zalecił wczesne udostępnienie wyników na podstawie zaplanowanej analizy okresowej. Ponad 90 procent pacjentów zakończy leczenie losowo wybrane do czasu opublikowania tego raportu; w związku z tym próba powinna nadal być w stanie osiągnąć swoją długoterminową ocenę korzyści z przeżycia. Istnieje kilka teoretycznych powodów, aby zasugerować korzyści wynikające z sekwencyjnej terapii endokrynologicznej polegającej na zamianie tamoksyfenu na inhibitor aromatazy po dwóch do trzech lat. Po pierwsze, wielu pacjentów z rakiem piersi ma nawrót choroby i umiera z powodu przerzutów w ciągu pięciu lat od wstępnej diagnozy. Po drugie, zarówno u pacjentów z pierwotnym rakiem, jak iz chorobą z przerzutami, oporność występuje już po 12-18 miesiącach od rozpoczęcia terapii tamoksyfenem. U niektórych pacjentów z oporną chorobą tamoksyfen może działać jako agonista, potencjalnie stymulując podział komórek nowotworowych piersi. Po trzecie, po długotrwałym stosowaniu mogą wystąpić poważne działania niepożądane tamoksyfenu, w tym choroba zakrzepowo-zatorowa i rak macicy. Po czwarte, odkąd tamoksyfen może zmniejszać resorpcję kości, 21 myślałem, że wstępne leczenie tamoksyfenem może zmniejszyć działanie jakiejkolwiek osteopenii wywołanej przez eksemestan.
Kiedy zaprojektowaliśmy to badanie, istniała znaczna niepewność co do optymalnego czasu leczenia adjuwantem tamoksyfenem u pacjentów z pierwotnym rakiem piersi
[więcej w: klimakterium, Corsodyl, ambrisentan ]
[hasła pokrewne: czerniak gałki ocznej, nefropatia toczniowa, trojglicerydy norma ]
